TERAPIA NARZĘDZIOWA TKANEK MIĘKKICH (IASTM – Instrument Assisted Soft Tissue Mobilization) – jest to wykorzystanie specjalnie skonstruowanych narzędzi w terapii pacjentów z dolegliwościami bólowymi pochodzenia urazowego, pooperacyjnego czy przewlekłych zespołów bólowych stawów obwodowych oraz kręgosłupa. Terapia jest stosunkowo prosta, ponieważ fizjoterapeuta wykorzystuje znane sobie techniki terapii tkanek miękkich, a samo narzędzie stanowi jedynie przedłużenie dłoni fizjoterapeuty.
Bezpieczeństwo
Do zadań terapeuty należy przestrzeganie podstawowych zasad związanych z aseptyką oraz zapoznaniem pacjenta z urządzeniem – szczególnie osoby mającej pierwszy raz styczność z taką formą terapii.
Narzędzie wykonane jest ze specjalnego tworzywa, dzięki czemu wprawny terapeuta, posługując się nim, jest w stanie „wyczuć” jakość tkanki poddawanej terapii (efekt rezonowania urządzenia jest przenoszony na dłoń terapeuty). Każda krawędź urządzenia jest zaokrąglona, dlatego wykonywany zabieg jest w stu procentach bezpieczny dla pacjenta, a przerwanie ciągłości skóry jest praktycznie niemożliwe.
Wskazania
Główną strukturą na jaką oddziałuje ta metoda jest tkana mięśniowo–powięziowa, dlatego możliwości terapeutyczne są znaczne, a do podstawowych wskazań należą m. in.:
- tendinopatie
- blizny
- stany zapalne tkanek miękkich występujących okołostawowo (więzadła, ścięgna, torebka stawowa)
- punkty spustowe
Bezpośrednie działanie
Powięź jest strukturą plastyczną, więc dzięki mechanicznemu naciskowi możemy prowokować bezpośrednie odkształcanie się tkanek (stymulacja przebudowy tkanek) i poprawia się przesuwalność skóry nad powięzią powierzchowną.
Dziesięciokrotnie więcej receptorów sensorycznych znajduje się w powięzi, niż w tkance mięśniowej. Występowanie tak licznej grupy mechanoreceptorów, proprioreceptorów czy nocyceptorów na różnych poziomach powięzi powierzchownej i głębokiej, stwarza doskonałe warunki do pośredniej reakcji organizmu, jaką jest odpowiedź układu nerwowego (stymulacja receptorów – wrzeciona mięśniowe, narządy ścięgniste Golgiego, ciałka Paciniego, ciałka Ruffiniego). Uzyskanym efektem jest rozluźnienie mięśniowo-powięziowe, a co za tym idzie zmniejszenie bólu.
Pracując narzędziowo z pacjentem nie ma jednej uniwersalnej techniki. Najistotniejszy jest wywiad, badanie funkcjonalne oraz badanie palpacyjne, w celu lokalizacji zgęstnień tkanki mięśniowo – powięziowej. Na tej podstawie fizjoterapeuta wie, w którym miejscu występuje restrykcja oraz, w którym kierunku należy mobilizować powięź.
Narzędzie posiada kilka krawędzi, a każda z nich ma swoje przeznaczenie:
- małe krawędzie: działają precyzyjnie, nadają się do mobilizacji niedużych zrostów
- większe krawędzie: pracują nad większymi obszarami oraz dużymi bliznami
- ostra krawędź: jest bardziej „agresywna”, możliwa głęboka praca
- zaokrąglona krawędź: działa kompresyjnie, możliwa globalna praca