Pinopresura jest metodą terapeutyczną stworzoną przez lek. med. Radosława Składowskiego. Model postępowania stanowi swego rodzaju połączenie pracy konwencjonalnej z niekonwencjonalnymi technikami terapeutycznymi. Metoda ta łączy w sobie techniki zaczerpnięte z klawiterapii Ferdynanda Barbasiewicza, akupunktury, terapii manualnej, refleksoterapii, techniki masażu, techniki pracy narzędziowej na powięzi oraz suchego igłowania. Całość stwarza swoisty, kompleksowy oraz skuteczny model terapii.

Metoda pracy wg modelu pinopresury wyróżnia się koncepcją zaczerpniętą z medycyny chińskiej, opisującej teorię pięciu żywiołów. Według powyższej typologii możemy określić pacjenta mianem ziemi, powietrza, wody, ognia oraz eteru. To, gdzie przyporządkujemy danego pacjenta, zależne jest od wielu zmiennych, m.in. nadrzędnego układu regulacyjnego, reakcji na bodziec bólowy, cech wyglądu oraz kinetyki – cech zachowania.

Zaletą pinopresury jest jej nieinwazyjność oraz szerokie spektrum postępowania terapeutycznego. Metoda ta radzi sobie z przewlekłym oraz ostrym bólem, doskonale sprawdza się w sporcie oraz wykorzystywana jest w terapii pacjentów neurologicznych. Pinopresura wpływa na zniesienie napięć mięśniowych, pobudza krążenie krwi, a zatem odżywia tkanki, działa odkwaszająco oraz odtruwająco na organizm, wpływa na odreagowanie psychologiczne oraz nerwowe.

Działanie terapeutyczne opiera się o znajomość pracy na powięzi, dzięki której w stanach przeciążeniowych dochodzi do zagęszczeń, co wpływa na zmianę ułożenia włókien kolagenowych, doprowadzających do zmniejszenia gibkości tkankowej. Tkanka powięziowa w głównej mierze zbudowana jest z białek, które wykazują cechy półprzewodnikowe. Wiedza ta oparta jest na zjawisku piezoelektrycznym, czyli kiedy tkanka zostanie poddana naprężeniu, dochodzi w niej do wytworzenia pola elektrycznego. Podobne zjawisko zachodzi w chwili wytworzenia impulsu nerwowego, doprowadzającego do depolaryzacji błony komórkowej.

Diagnostyka w pinopresurze zmierza w kierunku ustalenia, który układ regulacyjny jest wiodący u danego pacjenta, określenia rodzaju zaburzenia danego układu, ustalenia stadium, w jakim znajduje się pacjent, terapii wstępnej potwierdzającej nadaktywność danego układu.

Metody pracy charakterystyczne dla tego modelu postępowania opierają się o znajomość układów regulacyjnych, funkcjonujących w organizmie człowieka. Wyróżniamy m.in. układ pola morfogenetycznego, znany jako informokształt, a w świecie medycyny jako psychoterapia, układ nerwowy somatyczny, czyli układ łańcuchów mięśniowo-powięziowych, układ nerwowy wegetatywny czyli terapia powięziowo-wisceralna, układ regulacji biochemicznej tzw. kompartmenty związane z zaleganiem złogów metabolicznych, układ kratownic piezoelektrycznych, czyli zagęszczeń w obrębie tkanki powięziowej.

Techniki, jakimi posługują się terapeuci metody pinopresury to m.in. techniki narzędziowe, takie jak gwoździowanie, kierunkowa adaptacja tkankowa, adaptacja uciskowo-trąca, zwieranie, tarcie skierowane, głęboka igłoterapia. Techniki manualne to techniki z zakresu mobilizacji oraz manipulacji stawowych, techniki kranialne, techniki manipulacji powięziowych, techniki energizacji mięśniowej, techniki wisceralne