Zespół ciasnoty przedziałów powięziowych podudzia jest stanem, w którym dochodzi do przekroczenia fizjologicznego ciśnienia w obrębie zamkniętego przedziału anatomicznego. Podudzie człowieka podzielone jest najczęściej przez anatomów na 4 przedziały powięziowe: przedni, boczny, tylny powierzchowny i tylny głęboki. Podstawowym czynnikiem ryzyka na zespół ciasnoty jest zwiększone wyjściowe ciśnienie przedziału powięziowego. Wstępne podwyższone ciśnienie spowodowane jest głownie przez mało elastyczną powięź.
Mało elastyczna powięź jest skutkiem:
- powtarzających się mikrourazów – tkanka łączna zwiększając swoją odporność traci elastyczność,
- rozrostu mięśnia (hipertrofia), co wpływa na zmniejszenie przestrzeni w przedziale, w skutek czego może dojść do wzrostu ciśnienia wewnątrz przedziałów powięziowych,
- zaburzeń tętniczo – żylnych,
- wieku – najczęściej chorują sportowcy poniżej 40 roku życia,
- urazów.
Pomimo, że wywiad i badanie kliniczne są dosyć charakterystyczne, jedynym obiektywnym sposobem potwierdzenia rozpoznania jest pomiar ciśnienia wewnątrz przedziałów powięziowych.
W przypadku niepodjęcia leczenia zespołu ciasnoty przedziałów powięziowych podudzia może dojść do:
- zaburzeń krążenia krwi,
- uszkodzenia nerwu,
- zaburzeń czynności mięśni.
Leczenie zespołu ciasnoty przedziałów powięziowych podudzia polega m.in. na:
- rozluźnianiu mięśniowo-powięziowym (techniki manualne, rolowanie, fllosing itd.),
- wyrównaniu dysbalansu mięśniowego,
- ćwiczeniach stretchingowych,
- korekcji obuwia i stosowaniu wkładek korygujących,
- modyfikacji treningu.
W ostateczności, w przypadku braku skuteczności powyższych metod, konieczne jest wykonanie zabiegu chirurgicznego.